دخترم جرالدین،از تو دورم ولی یک لحظه تصویر تو از برابر دیدگانم دور نمی شود.

تو کجایی/در پاریس ، روی صحنه تئاتر پرشکوه"شانزه لیزه"...؟ این را می دانم و 

چنان است که گویی در این سکوت شبانگاهی، آهنگ قدمهایت را می شنوم.

شنیده ام ، نقش تو در این نمایش پرشکوه، نقش آن دختر زیبای حاکمی است که 

اسیر خان تاتار شده است.

جرالدین در نقش ستاره باش و بدرخش، اما اگر فریاد تحسین آمیز تماشاگران و عطر 

مستی آور گلهایی که برایت فرستاده اند،به تو فرصت هوشیاری داد،بنشین و نامه ام را بخوان.

من، پدر تو هستم.امروز نوبت توست که صدای کف زدنهای تماشاگران،گاهی تو را به آسمانها ببرد.به آسمانها برو ولی گاهی هم به 

روی زمین بیا و زندگی مردم را تماشا کن.زندگی آنان که با شکم گرسنه،در حالی که پاهاشان از ببینوایی می لرزد و هنرنمایی می کنند.

من خود یکی از ایشان بوده ام.جرالدین ، دخترم،تو مرا درست نمی شناسی، در آن شبهای بس دور،با تو قصه ها بسیار گفتم.اما غصه های خودم را هرگز نگفتم.

آ« هم داستانی شنیدنی است.

داستان آن دلقک گرسنه که در پست ترین صحنه های لندن، آواز می خواند و صدقه می گیرد، داستان من است.من طعم گرسنگی را چشیده ام.من درد 

نابسامانی را کشیده ام و از اینها بالاتر،رنج حقارت آن دلقک دورهگرد را که اقیانوسی از غرور در دلش موج می زند و سکه صدقه آن رهگذر ،غرورش را

خرد نمی کند.با این همه زنده ام و از زندگان پیش از آنکه بمیرند، حرفی نباید زد.به دنبال نام تو ، نام من است:"چاپلین"

جرالدین، دخترم،دنیایی که تو در آن زندگی می کنی،دنیای هنرپیشگی و موسیقی است.نیمه شب، آن هنگام که از سالن پر شکوه تئاتر "شانزه لیزه"بیرون می آیی ، آن ستایشگران ثروتمند را فراموش کن.حال آن راننده تاکسی را که تو را به منزل می رساند، بپرس.حال زنش را بپرس و اگر آبستن بود و پولی برای خرید لباس بچه نداشت، مبلغی پنهانی در جیبش بگذار.

به نماینده خود در پاریس دستور داده ام، فقط وجه این نوع خرجهای تو را بی چون و چرا بپردازد.اما برای خرجهای دیگرت باید صورتحساب آن را برایم بفرستی.

دخترم ، جرالدین،گاه و بیگاه با مترو و اتوبوس، شهر را بگرد و مردم را نگاه کن.زنان بیوه و کودکان یتیم را بشناس و دست کم ، روزی یکبار بگو: من هم از آنان هستم. تو واقعا یکی از آنان هستی.نه بیشتر.هنر قبل از آنکه دو بال به انسان بدهد، دو پای او را می شکند.

وقتی به مرحله ای رسیدی که خود را برتر از تماشگران خود دیدی ، همان لحظه تئاتر را ترک کن و با تاکسی خود را به حومه پاریس برسان.من آنجا را خوب می شناسم.آنجا بازیگران همانند خویش را خواهی دید که قرنها پیش، زیباتر از تو و مغرورتر از تو و چالاکتر از تو

،هنر نمایی می کنند.اما در آنجا  از نور خیره کننده تئاتر "شانزه لیزه" خبری نیست.

TO BE CONTINUED